Jak trwale pozbyć się wilgoci – metody mechaniczne

Najpewniejszą metodą na osuszanie murów, ale też wymagającą największych nakładów, metodą wtórnej izolacji poziomej, jest poziome rozdzielenie muru. Przy odpowiednim zaprojektowaniu i wykonaniu prac powstaje warstwa zatrzymująca kapilarnie podnoszącą się wilgoć, posiadająca bardzo wysoką trwałość.

Do metod mechanicznych wykonania wtórnej izolacji poziomej zalicza się:

– technologię wymiany muru i podchwycenie budowli/muru,
– metodę podcinania muru,
– metodę podcinania V (dwuskośnie),
– metodę rdzeni wiertniczych,
– wciskanie nierdzewnej blachy ze stali szlachetnej.

Ze względu na liczbę operacji systemy mechaniczne dzielą się na metody jedno- i dwuetapowe. W przypadku technologii jednoetapowych rozdzielenie osuszanego fundamentu i uszczelnienie poziome stanowią jedną operację. Przez wciśnięcie/wbicie sfałdowanych płyt ze stali szlachetnej w spoinę wsporną muru wykonywane są jednocześnie te dwie operacje. W przypadku metod dwuetapowych osuszany mur jest najpierw mechanicznie, przez wykucie, nawiercanie, cięcie albo frezowanie, rozdzielany. W ramach drugiej operacji zakładane są poziome warstwy izolujące, a następnie szczeliny w murze są wypełniane siłowo.
Przez wprowadzenie poziomej warstwy izolacyjnej dochodzi do większej albo mniejszej ingerencji w statykę budowli. Nawet jeśli w ramach zastosowania metod mechanicznych owa ingerencja ograniczona jest do stosunkowo niewielkiej powierzchni przekroju osuszanego muru, to jednak stosuje się je przede wszystkim tam, gdzie istnieje dostateczne uzasadnienie dla takiej ingerencji. Właśnie ingerencja w statykę budowli i jej możliwe konsekwencje są istotnym kryterium oceny zastosowania metod mechanicznych.

Z tego powodu trzeba tu zdefiniować kryteria wyboru, określić związane z obiektem granice możliwości zastosowania tych metod i parametry technologiczne. Gdy koncepcja naprawy zawiera również metody mechaniczne, powinny być uwzględnione następujące aspekty:

– grubość osuszanego muru,
– rodzaj muru i jego konstrukcja,
– rozmieszczenie fug i pustych przestrzeni, jednorodność muru,
– rozmieszczenie przewodów elektrycznych i wodociągowych,
– szerokość pomieszczenia, w którym mają być wykonywane prace,
– graniczące i sąsiadujące elementy konstrukcyjne,
– wstrząsy przy wprowadzaniu warstwy izolacyjnej,
– współczynnik tarcia pomiędzy murem a warstwą izolacyjną,
– odporność korozyjna warstwy izolacyjnej.

Niezależnie od rodzaju i sposobu realizacji danej metody, zwłaszcza w przypadku wielowarstwowych albo niejednorodnych murów, posiadających ograniczoną wytrzymałość, może okazać się konieczne wzmocnienie osuszanego muru. Zwiększy ono nie tylko nośność muru, ale zapewni także równomierne rozdzielenie warstw.

Baczną uwagę trzeba zwrócić i zabezpieczyć się przed sytuacją, aby warstwa uszczelniająca nie stała się płaszczyzną poślizgu. Dla tych obszarów osuszanego muru, gdzie nie można wykluczyć ryzyka przesunięć, powinno się zlecić specjaliście – konstruktorowi analizę statyki. Odradza się jednak zastosowanie dodatkowego zabezpieczenia przeciwko przemieszczaniu w postaci profilowanej blachy uszczelniającej, jeśli brak jest dowodu o wpływie tego zabezpieczenia na stateczność. W przypadku braku pewności, co do oceny nośności konstrukcyjnej, należy przeprowadzić badania.